Szanowni Państwo – zwracam się do FUNDACJI WOLNOŚĆ I DEMOKRACJA- czy prezentacja Grażyny Lipińskiej, obrończyni Grodna przed agresji Rosji 20 września 1939 roku- pod tytułem „Wybitni Polacy Ziemi Białoruskiej” nie jest kolejną próbą rozmywania historii Polski i Polaków?
Grodno to jedyne polskie miasto kresów Rzeczypospolitej, które stawiło silny opór Sowietom w 1939 roku. Polacy dzielnie walczyli, pomimo zdecydowanej przewagi sił wroga. Podjęli walkę, która trwała przez trzy doby. Do boju stanęła głównie młodzież. Tak narodziła się legenda orląt grodzieńskich – (Głos znad Niemna )
Grażyna Lipińska urodzona w Warszawie w zaborze rosyjskim, licealistka w odrodzonej Rzeczypospolitej we Lwowie, absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i Uniwersytetu w Warszawie, jako nauczycielka i pedagog przygotowujący z ramienia Sejmu RP program rozwoju polskich szkół, znajdowała się w Grodnie w chwili wybuchu II wojny światowej.
Polscy żołnierze wspomagani przez cywilnych ochotników bronili bohatersko miasta, Grażyna Lipińska była aktywnym obrońcą, do historii przeszło uratowanie przez Nią, z narażeniem życia, kilkunastoletniego polskiego chłopca, rozpiętego na sowieckim czołgu.
W filmie Orlęta. Grodno 39 z roku 2022, chłopiec ten przedstawiony jest jako dziecko żydowskie dla wypłukiwania z nas tożsamości polskiej.
Po upadku miasta, Sowieci dokonali bez sądu egzekucji około 300 obrońców, w tym 20 uczniów broniących Domu Strzelca. Od 22 września miasto pozostało pod okupacją sowiecką.
Po zajęciu Grodna przez Armię Czerwoną, Grażyna Lipińska dokładała wszelkich starań, aby - jak napisała we wspomnieniach - na pożegnanie z polską szkołą przekazać uczniom, jak najwięcej wiadomości o Polsce, wpoić w nich wiarę w Boga i nadzieję na przetrwanie złych czasów-– pisała Elżbieta Dudzińska. Jednocześnie prowadziła konspiracyjną działalność wywiadowczą dla AK.
W tym czasie, gdy decyzją Konferencji w Poczdamie w lipcu 1944 roku zabierano Polsce prawie 50 % terytorium i Grodno stało się częścią ZSSR (pozostało nią aż do jego rozwiązania w 1991), w lipcu 1944 roku Grażyna Lipińska została aresztowana kolejny raz przez NKWD, oskarżona i skazana za szpiegostwo na rzecz Anglii. Po sześciu latach łagrów śledztwo wznowiono, tym razem oskarżając ją o działalność w AK. Wojskowy Trybunał Okręgu Białostockiego skazał ją wtedy na 25 lat łagrów.
Więzienie etapowe w Gorkij stawiane jeszcze przez władze carskie od początku swego istnienia gromadziło tysiące więźniów. W XIX wieku linia kolejowa kończyła się w Niżnym Nowogrodzie, dalej na Syberię gnano więźniów pieszo. Potężny, straszny gmach więzienny robi wrażenie szatańskiej warowni- pisała we wspomnieniach „Jeśli zapomnę o nich…”.
W czasie pobytu w łagrach (spędziła 13 lat ) pracowała m.in. przy wyrębie i karczowaniu lasu, budowie linii kolejowej Tajszet-Brack, hydroelektrowni nad Angarą, budowie mostu koło Tajszetii, gaszeniu pożaru w tajdze, wykopie kartofli, czyszczeniu latryn i w kamieniołomach.
Po śmierci Stalina w 1953 r. złagodzono rygory w „specłagrach” i w pewnym stopniu poprawiły się warunki bytowe. Nadzieja na zwolnienie z obozów zaczęła wyglądać realniej. Grażyna cały czas wierzyła, że Bóg pozwoli Jej wrócić do Polski. Maria Kasprowiczowa, żona poety i przyjaciółka matki, napisała pismo do premiera Bułganina w poprawnym języku rosyjskim, w którym matka prosiła o przekazanie córki do Polski, powołując się na jego obietnice dawane hojnie Polakom w czasie wizyty w Polsce w 1956 r. Grażyna wróciła do Warszawy 15 październiku 1956 roku.
Dla okupanta rosyjskiego wrogiem numer 1 jest Polska, jej historia, przeszłość i przyszłość, jej kultura i literatura, jej katolicyzm, jej umiłowanie wolności. Wrogiem numer 2 są nosiciele polskości tj. Polacy o twardym karku, o szlachetnym patriotyzmie, o głębokiej wierze i etyce. Rosji nie zależy na zagrabieniu naszej ziemi. Nie agresja jest jej celem ale upodlenie polskiego narodu. Pohańbiona, sponiewierana Polska może być nawet na niby niepodległym państwem – pisała Grażyna Lipińska o okupacji sowieckiej i niemieckiej na ziemiach wschodnich RP („Jeśli zapomnę o Nich…”).
Twardy był ród Skarbków, którego pochodzi Grażyna Lipińska. Rodzina Skarbków słynęła z oddania Rzeczypospolitej Polskiej i filantropii. Anna Skarbek- Sokołowska, matka Grażyny wywodzi się w prostej linii od hrabiego Jana z Góry, przedstawionego na obrazie pędzla A. Lessera z 1860 r., który jako poseł Bolesława Krzywoustego do cesarza Niemiec Henryka V, aby zaprzestał rozlewania krwi chrześcijańskiej, na widok skarbca chwalącego się nim cesarza i żądającego poddania się Polski, rzucił swój pierścień do skarbca cesarza mówiąc: „Idź złoto do złota - my Polacy kochamy się w twardym żelazie”. Zaskoczony tym gestem cesarz rzekł: „Habdank” (dziękuję). Jan Matejko w “Bitwie pod Grunwaldem” utrwalił potomka Jana , Jakuba hr. Skarbka.
Czy z tego powodu polskie dzieci nie będą w szkole poznawać malarstwa Jana Matejki?
Michałowi Dworczykowi ( z mniejszości ukraińskiej) , założycielowi Fundacji Wolność i Demokracja, byłemu szefowi Kancelarii Premiera, również wadzi historia, przeszłość i przyszłość, jej kultura i literatura, jej katolicyzm, jej umiłowanie wolności na ziemiach Wschodnich Kresów RP, które decyzją tej samej Konferencji w Poczdamie , zostały Polsce zabrane i przyłączone do ZSRR, by po jego rozwiązaniu w 1991 stać się Ukrainą.
W więzieniu we Lwowie przy ulicy Łąckiego (100 % załogi tego więzienia w okresie zarówno okupacji sowieckiej jak i niemieckiej stanowili Ukraińcy), obecnie mieści się Muzeum męczeństwa i martyrologii narodu ukraińskiego. Przy wejściu napis, iż jest to miejsce pamięci męczeństwa Ukraińców, którzy cierpieli podczas okupacji tych ziem przez Polskę w latach 1918 – 1939r.
Czy brak skutecznej reakcji instytucji państwa wynika z planu unii polsko ukraińskiej, którą sugerowała poprzednia ekipa?
“We Lwowie, w Brygidkach, bolszewicy wymordowali kilka tysięcy więźniów, ocalało około stu mężczyzn i garstka kobiet. Wśród nich warszawskie kurierki ZWZ : Helena Wiślińska, Hanka Nehrebecka oraz Maria Masłowska. Krew płynęła spod bramy więziennej ulicą Byka do ścieku podwórkowego po drugiej stronie ulicy, gdzie był skład żelaza. W Zamarstynowie pozostało wśród żywych 5 kobiet”. (Grażyna Lipińska, Jeśli zapomną o Nich…).
Proszę o kontakt